22 maja 1911 r. powstały pierwsze drużyny skautowe. Kilka lat później odegrały dużą rolę w walce o niepodległość
Druh Andrzej Małkowski rozpala harcerskie ognisko, 1911 r.
(Barbara Wachowicz, Druhno Oleńko! Druhu Andrzeju! Gawęda o twórcach Harcerstwa Polskiego Oldze i Andrzeju Małkowskich, Warszawa 1996, s. 68)
W tym dniu rozkazem dziennym ustalono podstawy organizacyjne uformowanych w maju czterech drużyn skautowych. Ich kierownictwo objęli: pierwszej lwowskiej naczelnika Kościuszki – Czesław Pieniążkowicz, drugiej lwowskiej naczelnika Chodkiewicza – Franciszek Kapałka, trzeciej lwowskiej pułkownika Platerówny (żeńskiej) – Olga Drahonowska (później Małkowska), czwartej lwowskej Mohorta – Andrzej Baternay. Władzę nad drużynami objęła Komenda Skautowa z naczelnikiem Kazimierzem Wyrzykowskim na czele, która w grudniu przekształciła się w Związkowe Naczelnictwo Skautowe.
Z inicjatywą zorganizowania polskiego ruchu skautowego wyszedł Andrzej Małkowski, który wcześniej prowadził działalność społeczną w organizacjach sokolskich. W Sokole Macierzy we Lwowie prowadził kursy instruktorskie, na terenie Małopolski wygłaszał liczne odczyty.
Józef Piłsudski odbiera raport od skauta Czesława Bankiewicza na rogatkach Kielc 12 sierpnia 1914 roku
Dla oddziałów skautowych Andrzej Małkowski przetłumaczył publikację Roberta Badena-Powella, która została wydana pod polskim tytułem Scouting jako system wychowania młodzieży. Przy współpracy Ignacego Kozielskiego Małkowski redagował także pismo „Skaut”.
Stopniowo ruch skautowy rozszerzył się na ziemie polskie zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okresie I wojny światowej drużyny skautowe odegrały dużą rolę w walce o niepodległość.
W 1918 r. drużyny skautowe i drużyny harcerskie połączyły się, tworząc Związek Harcerstwa Polskiego.
źródło: Muzeum Historii Polski
Opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
